Benieuwd naar de aflevering over seksueel misbruik van het BNN/VARA programma “Ik durf het bijna niet te vragen” of hem nogmaals terug kijken? In deze aflevering, over seksueel misbruik, rekenen de slachtoffers af met vele vooroordelen en taboes. Onze Miranda heeft meegewerkt aan deze aflevering. Hieronder de link:
Vanochtend was Miranda te gast bij NPO Radio 1 in Hilversum. Hier mocht zij vertellen over de stichting. Het fragment is terug te luisteren, via de volgende link:
Als afsluiter van de dag mocht Miranda aan tafel schuiven bij RTV Noord Vandaag om te vertellen over de Stichting en een oproep te doen voor (ervaringsdeskundige) buddies in het Noorden. Wil jij je ook graag inzetten? Meld je dan nu aan via de website noneedtohide.nl. Het fragment is terug te zien via de onderstaande link:
Leeuwarden – Rob Zijlstra
Miranda Hoekstra (20) is er, naast haar studie, vrijwel dagelijks mee bezig. Met de stichting No need to hide, door haar opgericht en bedoeld voor slachtoffers van seksueel onwenselijk gedrag en misbruik.
Even terug in de tijd. In februari 2017 wordt in de rechtbank van Groningen een dan 70-jarige man uit Marum veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf. Daarvan is een jaar voorwaardelijk. De man heeft zich, zo luidt het oordeel van de rechtbank, jarenlang schuldig gemaakt aan seksueel misbruik. Het slachtoffer is zijn kleindochter. Miranda Hoekstra.
Als de rechters vragen naar het waarom, waarom hij het deed, waarom hij acht jaar lang zijn eigen kleinkind seksueel misbruikte, komt er een verbijsterend antwoord: hij had er niet bij nagedacht. Er was vier jaar celstraf geëist.
Jaarlijks honderden mannen veroordeeld
In rechtbanken worden jaarlijks honderden mannen veroordeeld in verband met seksueel misbruik. Niet zelden zijn de slachtoffers hun eigen kinderen, eigen kleinkinderen. In die zin was het proces rond de 70-jarige Marumer als strafzaak niet uitzonderlijk. Wat wel bijzonder mag zijn, is dat de rechtszaak ertoe leidde dat nog twee vrouwen aangifte deden tegen de inmiddels 72-jarige man. Er kwam een tweede rechtszaak. In mei vorig jaar werd hij wederom schuldig bevonden. Omdat hij op dat moment in detentie zat kreeg hij een voorwaardelijke celstraf.
Verhalen die in de rechtszaal aanzienlijk minder aandacht krijgen of helemaal niet, zijn de bittere verhalen van de slachtoffers nadat zij aangifte hebben gedaan. Miranda was 17 jaar toen ze eindelijk alle de moed van heel de wereld bijeen had geraapt en daarmee – met steun van haar ouders – naar de politie stapte. Het duurde daarna nog een jaar voordat de aangifte leidde tot een rechtszaak.
‘Niemand voelde zich verantwoordelijk’
Miranda Hoekstra: „Na de aangifte ben ik op zoek gegaan naar hulp. Maar ik werd van de ene naar de andere instantie gestuurd. De stap hulp te zoeken is al heel groot, daar doe je jaren over. En als je het dan eindelijk doet, dan weet je niet waar te terecht kunt. Of moet je voicemails inspreken. Van de politie mag je er niet over praten omdat dat het onderzoek kan schaden. Dat is moeilijk. Er komt zoveel op je af. En mijn geval is er van alles misgegaan wat mij ontzettend veel energie heeft gekost. Ik hoor vergelijkbare verhalen van andere slachtoffers.’’
Ook na de rechtszaak en de veroordeling gaat het niet goed. „Wij werden bijvoorbeeld niet op de hoogte gehouden van het detentieverloop. Je belt met instanties, maar er is niemand die iets voor je doet. Niemand voelde zich verantwoordelijk. Ineens hoorden we dat mijn opa proefverlof had gehad en in het dorp was geweest. Wij wisten van niets. En dan ben je slachtoffer, echt bizar. Achteraf zeiden de instanties, ja, het had anders gemoeten.’’
Dat dacht Miranda Hoekstra ook: het moet anders. Het idee was geboren. Ze zou een stichting oprichten voor slachtoffers van seksueel onwenselijk gedrag en misbruik. Slachtoffers zouden moeten worden gekoppeld aan een buddy, aan iemand die iets soortgelijks is overkomen en de lange weg die gelopen moet worden al eens heeft afgelegd.
Ze ging op zoek naar mensen die haar zouden kunnen helpen. Ze ging netwerken, praten met de politie, met gemeenten, met de instanties. „Ik maak duidelijk dat we de professionele hulpverlening niet willen afpakken, maar dat we juist willen dat slachtoffers bij hen terecht komen. We voegen iets toe. De reacties waren heel positief.’’
Hoe kom je aan buddies?
„Ik kijk om me heen. Naar mensen die een sociaal of communicatiegerichte opleiding volgen bijvoorbeeld. We doen ook een screening en vragen om een vog (‘verklaring omtrent gedrag’). Er zit ook een training aan vast. Op dit moment hebben we zeven mensen als buddy in de startblokken staan.’’
En dan meldt zich een slachtoffer
„Dan gaan we praten en kijken of we iemand hebben. Er moet wel een klik zijn tussen een buddy en de cliënt, een cliënt moet zich op zijn of haar haar gemak voelen. Er is een kennismakingsgesprek. We luisteren goed naar wat de cliënt wil.’’
Wat wordt er van een buddy verwacht?
„Een buddy moet een luisterend oor kunnen bieden. En de wegen kennen in het land van de instanties. Of kunnen uitleggen hoe het strafproces in z’n werk gaat. Maar ook dat een buddy gewoon even iets leuks met de cliënt gaat doen. Of dat de cliënt je ’s avonds, want we zijn geen kantoor, even kan bellen als ze zich niet lekker voelt, of boos is.’’
Je creëert een soort vriendschap.
„Ja. Een buddy moet ook tegen een cliënt kunnen zeggen, het is niet zo handig wat je nu doet. Aan de andere kant worden er wel duidelijke afspraken gemaakt over wat wel en wat niet. De grenzen worden vooraf wel aangegeven.’’
De stichting richt zich vooralsnog op Groningen, Drenthe en Friesland. Maar de ambitie van Miranda Hoekstra is groter. Landelijk. Misschien ooit internationaal. „Want dit probleem speelt overval, in alle landen.’’
De vreselijke gebeurtenissen in haar jeugd hebben haar gevormd. Ze wilde ooit rechten studeren. „Maar advocaat zou ik niet kunnen zijn, ik zou niet een verdachte van seksueel misbruik kunnen bijstaan. En rechter zijn zou ik ook niet kunnen. Ik ben er te emotioneel bij betrokken.’’
Werken bij de zedenpolitie
Ze volgt nu de opleiding sociaal pedagogische hulpverlening aan de Stenden Hogeschool in Leeuwarden. „Derdejaars. Als ik ben afgestudeerd hoop ik fulltime met mijn stichting aan de slag te gaan. Of werken bij de zedenpolitie, dat zou ik ook graag willen.’’
Ondertussen vertelt ze haar verhaal, wat haar als kind, als tiener, is overkomen, ook op scholen, soms op uitnodiging, soms op eigen initiatief. „Ik was een verlegen meisje dat liever niet in de spotlights stond. Mijn rechtszaak is nu twee jaar geleden. Mijn opa loopt weer door het dorp. Dat blijft moeilijk. Er is geen contact. Door mij in te zetten voor slachtoffers, krijg ik veel positieve energie. Oké, er zijn ook dagen dat ik er helemaal klaar mee ben, dan ga ik even met mijn vrienden uitwaaieren op een eiland. Maar dan weer door. Ik heb er hard voor geknokt en ik ben nu eindelijk wie ik wil zijn. En wat ik wil.’’
LEEUWARDEN
Het afgelopen halfjaar hebben Social Work studenten van de NHL Stenden Hogeschool zich bezig gehouden met vraagstukken rondom de Stichting, zoals de opleiding van de buddy’s, de effectiviteit en de monitoring en evaluatie. Vandaag hadden zij de eindpresentaties en hebben zij de producten gepresenteerd. Een concept kick-off bijeenkomst met het onderdeel de BuddyQuest. Een variatie van het kwaliteitenspel en roll-a-topic voor de evaluatie en een concept inlogportal voor ons als organisatie, de buddy’s en cliënten. Wij zijn ontzettend trots en onder de indruk van wat de studenten hebben ontworpen. Nu komt de volgende stap: het in praktijk brengen!
Afgelopen donderdag mocht onze Miranda spreken op TEDxFryslân. Een evenement met 500 deelnemers die in het teken staat van elkaar inspireren en motiveren.
Vandaag hebben wij kennis mogen maken met een aantal Social Work studenten van de NHL Stenden Hogeschool. Zij zullen in het kader van hun projectsemester onderzoek doen naar een aantal onderwerpen met betrekking tot de stichting. De eerste periode van het project zullen zij vooral verdiepend onderzoek doen, om in de tweede periode tot een prototype te kunnen komen. Vandaag werden wij als opdrachtgevers geïnterviewd over de onderwerpen. Wij zijn in ieder geval erg enthousiast over deze nieuwe manier van samenwerking en zijn benieuwd met wat voor creatieve en innovatieve ideeën de studenten gaan komen.
LEEUWARDEN Het neusje van de zalm van het Friese onderwijs presenteerde zich gisteravond in Leeuwarden bij de LC-awards. Met opvallend goede pitches.
,,Dit is een kijkje in de toekomst van Friesland’’, jubelde gedeputeerde Sander de Rouwe gisteravond in het atrium van de Leeuwarder Courant. De bestuurder was een van de juryleden van de LC-awards en mocht de award voor het beste hbo-project uitreiken. Die ging naar Stendenstudente Miranda Hoekstra, die met ‘No need to hide’ een stichting opzette die slachtoffers van seksueel misbruik de helpende hand reikt. Hoekstra had een prachtige presentatie en was daarin niet de enige. ,,Eigenlijk scoorden alle presentaties
boven de acht’’, onthulde De Rouwe. Zo presenteerden de winnaars van de wo-award afwisselend in Nederlands, Fries en Engels en voegden daar ook nog hun moedertalen Catalaans en Portugees aan toe. Daarmee onderstreepten Guillem Belmar Viernes en Sara Gomes de Oliviera Pinho van de RUG Campus Fryslân hun onderzoek naar in hoeverre Nederlanders het Fries begrijpen. Het beste mbo-project werd uitgevoerd
op de Friese Poort. Sjouke Hoornstra, Loes Walrecht, Yorick Sietsma, Nick Doosje, Richard Rodenhuis, Egbert Hazewindus, Wieger Henryk Brouwer en Michiel de
Wolff bouwden wekenlang aan het Talenpaviljoen in de Leeuwarder Prinsentuin.
De publieksprijs ging naar NHLstudente Esmee Glas. Zij deed onderzoek naar de oorzaak van doorligwonden.
Lisanne Slot – Leeuwarder Courant
Je wordt jarenlang seksueel misbruik en durft hier uit angst en schaamte niet voor uit te komen. Wanneer je dit uiteindelijk toch doet, staat je leven op zijn kop.
Voor Miranda Hoekstra, tweedejaars hbo student Sociaal Pedagogische Hulpverlening aan Stenden Hogeschool, was dit helaas geen scenario om even bij stil te staan. Het was de realiteit. Er wachtte haar een lang juridisch traject en een heftige emotionele en psychische strijd. Door haar ervaring kwam ze erachter dat er nog steeds een taboe heerst op het spreken over seksueel misbruik. Daarbij ervoer ze dat er veel dingen in de hulpverlening niet goed gaan. De hulpverlening sluit vaak niet goed aan op de behoeften van de doelgroep, vindt ze.
Het tweede jaar van haar opleiding staat in het teken van werkplekleren, waarbij studenten minimaal twee dagen per week werken in de praktijk. Dit kan door aan de slag te gaan in een leerbedrijf van een instelling, maar Miranda doet het net even anders. Zij zette hiervoor haar eigen stichting No Need to Hide op. ‘’Ik wil graag de hulpverlening verbeteren en het taboe doorbreken’’, vertelt Miranda. ‘’Slachtoffers verstoppen zich graag. Met No Need to Hide vraag ik geen geld van de slachtoffers voor de hulpverlening, om de drempel om hulp te vragen zo laag mogelijk te houden’’. Het bieden van hulp doet No Need to Hide door middel van een buddyproject. ‘’Deze buddies zijn ervaringsdeskundigen, dus zelf ook slachtoffer van seksueel misbruik. Zo’n buddy snapt je gevoelens. Een psycholoog weet dit nooit helemaal precies’’.
Aanvulling
Het buddyproject is geen vervaging voor de professionele hulpverlening, maar een goede aanvulling daarop, aldus Miranda. ‘’Samen met het slachtoffer kan een buddy bijvoorbeeld op zoek gaan naar een passende psycholoog of hulp bieden bij het juridisch traject. Ook kan een buddy bij je thuis komen, wat andere hulpverleners vaak niet kunnen’’. Niet iedere ervaringsdeskundige is geschikt. ‘’Wij screenen potentiële buddies of ze er klaar voor zijn en al ver genoeg zijn in hun eigen verwerkingsproces. Daarbij let ik goed op hoe ze met de situatie omgaan, de manier waarop ze erover praten en wat voor iemand het is’’. Ook kijkt Miranda of de buddy en de cliënt bij elkaar passen. ‘’Het gevoel van vertrouwen moet van beide kanten komen’’. De stichting staat in de startblokken. ‘’De buddies zijn er al, maar de cliënten moeten nog komen.’’ Om in contact te komen met slachtoffers heeft Miranda contact met de politie. Ze runt de stichting op dit moment nog alleen, maar hoopt te kunnen samenwerken met andere studenten. ‘’Uiteindelijk wil ik No Need to Hide gaan uitbreiden in Nederland en België en bekende ambassadeurs inzetten om het taboe te doorbreken. ‘’
Coen Berkhout – Dagblad van Het Noorden
Miranda Hoekstra (20) studeert Sociaal Pedagogische Hulpverlening in Leeuwarden. Haar stichting No Need to Hide helpt slachtoffers van seksueel ongewenst gedrag en misbruik die aangifte hebben gedaan bij de politie.
Hoi Miranda, wat doet No Need to Hide?
‘’De stichting biedt hulp en begeleiding aan slachtoffers van seksueel ongewenst gedrag en misbruik door middel van een buddysysteem. We hebben een database met mensen die misbruik ervaren hebben en een buddy willen zijn voor andere slachtoffers. Na een intakegesprek koppelen we buddy’s aan een ‘nieuw’ slachtoffer. Het is belangrijk dat er een klik is. Bij je buddy moet je met alles terechtkunnen. Bijvoorbeeld bij het zoeken naar een psycholoog en voor uitleg over het strafrechtelijk proces, maar ook om gewoon je hart te luchten. Onze buddy’s zijn ervaringsdeskundigen die al ver in het verwerkingsproces zijn en het echt aankunnen. Hier screenen wij op.’’
Is de hulpverlening voor slachtoffers van misbruik nog niet goed genoeg?
‘’Het buddysysteem is een aanvulling op de bestaande hulpverlening. ‘Acute gevallen’ krijgen snel hulp, maar bij slachtoffers voor wie het langer geleden is en die later aangifte doen schiet de hulpverlening tekort. Ik ben zelf slachtoffer van seksueel misbruik en ik heb iemand gemist met wie ik echt kon praten, die echt wist wat ik doormaakte. Een psycholoog zit erbij en knikt wel, maar dat zijn andere gesprekken dan die je voert met iemand die het meegemaakt heeft en je kan vertellen hoe hij of zij met een bepaalde situatie is omgegaan.’’
Ervaar je een taboe op het onderwerp?
‘’Ja. Het is en blijft natuurlijk een gevoelig onderwerp. Veel mensen die met de verhalen van slachtoffers te maken krijgen, weten niet goed hoe ze ermee moeten omgaan. Door workshops te gaan geven op scholen en door gastsprekers uit te nodigen hopen we het in de toekomst beter bespreekbaar te kunnen maken. Door #MeToo wordt er wel meer over het onderwerp gesproken, maar daar komen tegelijkertijd veel negatieve reacties bij vrij. Dat helpt het taboe niet doorbreken en helpt slachtoffers niet zich uit te spreken.’’
Hoe is de stichting te bereiken?
‘’Via onze Facebookpagina No Need to Hide of het telefoonnummer 06-12073273. De website is nog in de maak.’’
Linda Nieuws – Jet Canneman
Miranda (20) werd jarenlang misbruikt door haar opa. Nadat ze aangifte had gedaan, voelde ze zich alleen en had ze het idee van het kastje naar de muur te worden gestuurd. Ze richtte een stichting op om andere misbruikslachtoffers te helpen.
Van haar zevende tot haar dertiende werd Miranda Hoekstra door haar opa misbruikt. Ze deed gisteren haar verhaal in Hart van Nederland. Haar ouders vertelde ze niks. Waarom? “Het is je opa en je wil de familie niet kapotmaken.” Voor haar moeder was het een enorme klap toen Miranda haar uiteindelijk de waarheid vertelde. “We hebben meteen gezegd: we staan achter je, we geloven je.”
Omdat Miranda zich na de aangifte vaak alleen voelde en niet wist waar ze terecht kon met vragen, heeft ze de stichting No need to hide opgericht. Deze stichting koppelt slachtoffers aan een buddy. “Je ziet als slachtoffer door de bomen het bos niet meer. Het is dan heel fijn als je een buddy naast je hebt die precies weet waar je de juiste hulp kunt krijgen.”
Miranda twijfelde zelf heel lang of ze het misbruik nog wel te boven zou komen: “Ik heb soms echt gedacht: met mij gaat het nooit meer goed komen. Hoe moet ik ooit nog relaties aangaan, hoe moet ik ooit nog iemand vertrouwen?” Ze hoopt dan ook dat de buddy’s de misbruikslachtoffers het vertrouwen kunnen geven: zie je, met haar is het ook goedgekomen.